شـــب وصــــالم آرزوســـــــت

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می‎کند بلبل شوقم هوای نغمه ‎خوانی می‎کند همتم تا می‎رود ساز غزل گیرد به دست طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می‎کند بلبلی در سینه می‎نالد هنوزم کاین چمن با خزان هم آشتی و گل‎فشانی می‎کند ما به داغ عشقبازی‎ها نشستیم و هنوز چشم پروین همچنان چشمک ‎پرانی می‎کند نای ما خاموش ولی این زهره‎ ی شیطان هنوز با همان شور و نوا دارد شبانی می‎کند گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان با همین نخوت که دارد آسمانی می‎کند سالها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز در

این آخرین تابستان قرن بود دیگر هیچ شهریوری با پسوند هزار و سیصد نمی آید این پایان داستان بلند است صد سال دیگر در پایان آخرین تابستان و آخرین شهریور قرن هیچ کدام از ما نخواهیم بود همه رفته اند و آنچنان فراموش شده اند که گویی هرگز نبوده اند قدر یکدیگر و باهم بودن رابدانیم